Astorga

León is in feeststemming. Uitgerekend vandaag gaan er de feesten door van San Juan en San Pedro. Daar is niks mee, maar een van de minder interessante neveneffecten is dat alles dicht is. Geen winkels, maar ook geen restaurants: die gaan pas open om 20 u / 20u30. Gelukkig hebben we nog wat brood over, dat we 's middags kunnen opeten, maar tegen een uur of 6 begint onze maag toch wel te grommen. Als hongerige wolven dwalen we door de stad, nauwelijks geïnteresseerd in culturele of andere manifestaties, laat staan de beroemde gebouwen, die de stad rijk is. We menen overal rond ons lotgenoten/toeristen/peregrinos te ontwaren, allemaal met slechts één doel voor ogen. We zijn een appelflauwte nabij als we eerst een confitería ('zoetigheden') en daarna een restaurantje dat open is binnenvallen.

Ondertussen ontwikkelt zich rondom ons het feestgedruis. Een TV-station heeft het plein voor de kathedraal ingepalmd en schijnt permanent live uit te zenden. In de stad zijn marktjes, optredens, er wordt gedanst. Misschien wel leuk, maar eigenlijk zijn we moe en we zoeken vrij snel ons 'hospital' op.

De 'hermanas de Trinidad' zijn een wat minder contemplatieve orde dan in Santo Domingo de Calzada, maar zij spreken evenmin een andere taal dan Spaans. Ook zij vinden een inkomen in de opvang van peregrinos, naast de opvang van bejaarden. We hebben een eigen kamer, met badkamer, en dat is best wel een luxe. Er is nog een Nederlandse man en vrouw komen opdagen, die de tocht te voet doen. We ontbijten met hen.

Het weer is wat onstabiel. Waar de temperatueren de voorbije dagen steeds rond de 30° schommelden, is het gisteren behoorlijk kouder geworden. 's Morgens is het nog niet duidelijk waar de thermometer ons naartoe zal leiden. Naarmate de dag vordert wordt dit steeds beter.

Een deel van onze route wijkt af van de route voor stappers, en dat zie je aan de dorpjes. Dorpjes, die niet aan de route liggen, zijn duidelijk armer. We zien er veel leegstand, weinig voorzieningen. Dorpjes aaan de route zijn voorzien van albergues, zien er verzorgder uit, soms zelfs behoorlijk luxueus. Hospital de Orbigó kan genieten van al de voordelen van de camino. Het ligt op een kruispunt van wegen en aan een bekende brug over de gelijknamige rivier. Het ziet er levendig uit, bruisend. Posadilla, even verder, ziet er desolaat uit. Een suikerrafinaderij staat te verkommeren, ernaast wat militaire gebouwen en de meeste huizen errond staan te verkrotten. Enkele huizen zijn wel bewoond: hoe zou hun leven zijn?

Astorga verschijnt vrij plotseling voor ons. We rijden er binnen via een verkommerde buurt, maar het stadje zelf is een mooi, gezellig stadje. We hebben het adres van een albergue, waar we bij het binnen rijden van het oude stadsgedeelte meteen angs rijden. Het verblijf is dus snel gevonden.

Er staan enkele opmerkeljke gebouwen in de stad. Het meest opvallende gebouw is het bisschoppelijk paleis, door Gaudí gebouwd in opdracht van de bisschop. Hij kon er maar aan beginnen in 1889, toen de bisschop niet meer in leven was. Het gebouw is een museum, met o.a. een tentoonstelling over de camino.

Maar het meest opmerkelijke gebouw ligt tussen de kathedraal en dit bisschoppelijk paleis. In het gebouw een klein getralied venster met een opschrift in het Latijn. Het is nog moeilijk leesbaar, vrij vertaald staat er iets als: "Gedenkt mijn toestand, gisteren ik, vandaag gij." Een verwijzing naar de vrouwen, die zich hier vroeger als boetedoening lieten inmetselen voor hun verdere leven. Ze leefden van wat voorbijgangers hen te eten aanreikten. Ik probeer het mij voor te stellen, maar het lukt me niet. Het waren echt wel de duistere Middeleeuwen in een (verkeerd begrepen) katholiek land.

Na deze ontnuchterende ontdekking gaan we zelf een hapje eten.

Vandaag: 63 km
Totaal: 2.125 km