Wat vooraf ging

De idee om naar Santiago te fietsen is niet nieuw. We fietsen graag. Op elke vakantie gaan de fietsen mee en af en toe gaan we op fietsweekend. Zo groeide de idee om een lange fietstocht te plannen. Santiago kwam dan al snel in beeld als bestemming. Deze eeuwenoude route is nog niets van haar aantrekkingskracht verloren. Niet dat we religieuze motieven hebben, maar rijden langs wegen waarover reeds in de middeleeuwen pelgrims trokken; het laat een mens niet onverschillig. Zoals ze dat in het hulpverleningsjargon zeggen; 'je komt jezelf tegen'.

De tocht van nu is in geen enkel opzicht te vergelijken met de vroegere pelgrimages. Nu fietsen we met 21 versnellingen, met wegenboekjes en GPS, een smartphone in de stuurtas en overal gelegenheid om te overnachten. En terugkeren doe je met de trein of het vliegtuig. Die kerels van vroeger moesten gewoon te voet terug de gevaren en ontberingen van de tocht trotseren.

Nu komt het er gewoon op aan jezelf goed voor te bereiden.

Dat hebben we dus gedaan: het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela biedt een schat aan informatie. Op de fiets- en wandelbeurs en op hun infodag kregen we een heleboel praktische tips.
Kaarten uitgezocht, GPS-route gedownload, de boekjes van Smeerman aangekocht en gezocht naar geschikte kledij.
De grote uitdaging is dan wel; zo weinig mogelijk bagage: 'alles wat je kan thuislaten is mooi meegenomen' werd ons op het hart gedrukt.

En werken aan de conditie uiteraard. Minder dan we eigenlijk gepland hadden. De moeilijkste beslissing moest dan nog komen. Hilde heeft een goede conditie, maar het lichaam geeft het laatste jaar niet mis te verstane signalen. De ontstekingen volgen elkaar (te) snel op. Na een moeizaam proces neemt ze een wijze beslissing: zij gaat elektrisch. We mogen geen risico's nemen. Jammer, maar een noodzakelijke beslissing. Het maakt onze tocht niet minder boeiend.