fietsen door het dal van de Vienne

3 juni 2014: 2de rustdag

Tours ziet er een mooi stadje uit, we hebben er een betaalbaar hotelletje gevonden. We beslissen onze 2de rustdag hier te nemen. Een beetje een gok, voor morgen wordt er regen voorspeld en eigenlijk zou het logischer zijn dan de rustdag te nemen. Maar we wagen het erop. Tours wenkt en we willen ook nog eens onze was doen.

De Santiagofieters blijken dochter en vader te zijn. Zij is vertrokken in Nijmegen, hij heeft ergens in midden Frankrijk aangepikt en rijdt nu een week mee met dochterlief. De dochter hoort niet zo goed, we herkennen het helemaal... Morgenvroeg zal blijken dat er nog een ander koppel in het hotel overnacht heeft om de Santiago-trip te doen. Allemaal Nederlanders, de tocht is daar blijkbaar een stuk populairder dan bij ons.

Deze keer doen we het echt rustig aan. Met een colaatje en een theetje placeren we in Mc Donalds om vorig reisverslag af te werken. We kuieren wat rond in de stad en bezoeken de kathedraal, ook al zo'n indrukwekkend gebouw. Tussendoor naar een fietsenwinkel en een fotograaf; het ergste wat een fotograaf op reis kan overkomen is mij dus overkomen. Ik heb de verkeerde lader bij voor de batterijen van het fototoestel. Het is een compact-camera, maar ik wil niet met lege batterijen ergens halfweg de tocht stranden. We hebben zowat de helft van Tours gezocht naar een gepast USB-kabeltje, maar niet gevonden. Uiteindelijk vinden we een universele batterijlader. Wel een wat dure aankoop, maar nood breekt wet!

Op naar Châtellerault

's Morgens regent het inderdaad. Een miezerig buitje, maar onmiskenbaar: regen. We pakken de moed bij elkaar en laden onze fietsen met onze Ortlieb-fietstassen. Heb ik de lof van die tassen al bezongen? Echt goed materiaal, stevig, water- en stofdicht en gemakkelijk op de fiets te bevestigen. Mijn setje is nog een afscheidscadeau van het werk. De vuurrode tassen van Hilde hebben we aangekocht voor de reis. Tegen we goed en wel startensklaar zijn, is het al gedaan met regenen.

De hoteluitbater heeft het druk met het ontbijt van de andere gasten. We proberen nog een afschiedsgroet te brengen, maar dat lukt niet meer. Als we de hoek van de straat omdraaien, komt hij plots aangelopen. Buiten adem neemt hij nog snel afscheid. Nog een foto en weg zijn we.

We zijn goed voorbereid voor de reis vertrokken thuis. De laatste aanpassingen van de weg netjes afgeprint en zo vernemen we dat we op km 6,5 vanaf Tours een omleiding moeten volgen. Ter plaatse staat geen enkele aanduiding, maar grijnslachend kiezen we de juiste route. Om na een kilometer het spoor al bijster te zijn. De beschrijving van de omleiding is ook niet loepzuiver. Uiteindelijk brengt de GPS raad. Ik zoom uit en dan kunnen we uiteindelijk terug aanpikken op de route. In de namiddag komen we vader en dochter terug tegen: zij hebben de omleiding niet genomen en helemaal niets gemerkt.

Het weer is verschrikkelijk onberekenbaar. We krijgen maar enkele keren regen over ons heen, maar als het gebeurt, dan is het meteen ook heftig. De wind blaast krachtig, pal tegen ons. Zo trotseren we in de uitgestrekte velden de elementen. De wind beukt op ons in. Ik rij in kleine versnelling precies een berg op. Ondertussen gaan de regenkleren voortdurend aan en uit. Het levert wel mooie luchten op, maar geef mij maar de blauwe hemel van de voorbije week...

Gelukkig keert het in de namiddag. Tussendoor begint dan zelfs de zon te schijnen. En ook dat is onverwacht krachtig. Ik heb er een verbrande schedel aan overgehouden.

Toch rijden we door tot in Châtellerault. Verder dan gepland, maar de gite die we op het oog hadden is gesloten. Dat is al de 3de keer dat we vruchteloos naar een gite zoeken. De laatste km wegen wel door. Als we eindelijk in het centrum aankomen en het toerismebureau nog open vinden, blijkt dat de goedkoper hotels zich in de noordrand van de stad bevinden: waar we net vandaan komen dus.

Vandaag: 95 km
Totaal:924 km

Onverwachte ontmoetingen, deel 4

In een restaurantje in Tours zitten we naast een koppel. Zij spreken ons aan als ze ons horen praten. Het zijn onmiskenbaar Oost-Vlamingen. Ze doen een fietstocht langs de Loire en zijn erg geïnteresseerd als wij vertellen waarmee wij bezig zijn. Een vriendin van mevrouw heeft hetzelfde gedaan. Dan blijkt dat zij verpleegkundige is bij Kind & Gezin. Een (ex-) collega van Hilde dus. Het spreekt vanzelf dat het werk uitgebreid besproken wordt en dat hierbij niet alles geschikt is voor een reisblog. Er moeten thuis ook nog verhalen verteld worden.