Galicia, on a rainy day

Als we al iets geleerd hebben op deze reis, dan is het dat het Spaanse ontbijt, dat je overal in de bars en cafés kan vinden, nogal beperkt is. We beslissen dus om zelf voor ons ontbijt in te staan, want vandaag staat er een belangrijke beklimming op de agenda. Als we hier iets voor achten mee bezig zijn voor ons pension, beginnen de eerste regendruppels te vallen. Niets om ons zorgen over te maken, het valt al bij al nogal mee. Tijdens de koffie achteraf op een terras begint het wel serieus te regenen. Volgens AccuWeather is dat maar van korte duur, dus we wachten even op het terras. Gelukkig is dat overdekt. We zien alle stappers passeren, goed ingepakt tegen de regen en na een tijdje zien we ook al stappers, die hun dagtocht beëindigen. Het is 11:15 en 2 koffies later als het eindelijk wil stoppen met regenen en wij vol goede moed de tocht aanvatten. Daar gaat dus het effect van een stevig ontbijt, we beginnen al stilaan weer honger te krijgen.

Maar het is ook een leuke pauze. We ontmoeten o.a. 2 Amerikaanse vrouwen, die ook komen schuilen. Ze stellen zich voor als moeder en dochter. We kunnen het niet goed geloven: moeder kon even goed de vriendin van de andere vrouw zijn. Blijkt dat ze naast de 16-jarige dochter nog 2 kinderen thuis heeft, die niet het stappersvirus hebben. Ze vindt het wel goed zo, met slechts 1 van haar kinderen op stap, anders zou ze te veel met haar moederschap bezig zijn, nu is er plaats voor de camino. Haar man staat in het onderwijs en vangt de beide andere kinderen op: perfecte taakverdeling! We zien ook de Zuid-Koreaanse vrouw passeren, die gisteren nog in dezelfde albergue overnachtte als wij. Zij stapt zo'n 30 km per dag en is reeds voor dag en dauw op pad. Sterk dat ze ons nu al ingehaald heeft!

Het blijft niet lang droog. We fietsen gestaag omhoog en na km 12 zien we het bordje 'comunidad Galicia'. Gallicië is dus geen provincie, maar een zgn 'autonome regio', die uit 4 provincies bestaat. Vreemd genoeg is Santiago de hoofdstad van de autonome regio, maar niet van de provincie 'a Coruña', waar het deel van uitmaakt. Het lijkt mij een nogal ingewikkelde structuur.

We blijven op de N-VI rijden, die a Coruña verbindt met Madrid. Deze weg heeft sterk aan belang ingeboet door de nieuwe autostrade (A6). De weg slingert heen en weer rond de autostrade tot in Puerto Pedrafita do Cebreiro. Tegen die tijd hebben we het behoorlijk koud en gaan we op zoek naar een gelegenheid om onze picknick ergens binnen te kunnen eten. Als we daarmee klaar zijn, is het gestopt met regenen, maar het blijft bar koud. We zitten ook al op 1100 m hoogte!

Gedaan met de gestage klim; vanaf hier begint het ernstige werk. De gids geeft hellingen aan van 9 à 10 %, of 7 à 8 %. We voelen het aan de beentjes. Ook Hilde, die haar fiets in de 'eco'-stand laat staan!

Zo gaan we 3 passen over, de hoogste op 1335 m. Waarschijnlijk zijn de uitzichten prachtig, maar dikwijls zitten we in het wolkendek. Als het wat uitklaart, kunnen we genieten van prachtige vergezichten.

Na de klim volgt uiteraard de afdaling. 12 km deze keer, en over een goede, brede weg, zonder voetgangers op de weg: de stappers volgen hier een andere route. Het is andermaal genieten, vooral omdat 600 m lager de temperatuur voelbaar hoger is.

We rijden door tot in Samos, dat op 590 m hoogte ligt. We logeren tegenover het monasterio San Julián, waar we van de gelegenheid gebruik maken om 's avonds naar de vespers te gaan luisteren. Het is enerzijds een erg ingetogen moment. Tegelijk krijgen we het gevoel dat we naar iets aan het luisteren zijn, dat geen lang leven meer beschoren is. Op 1 na, zien de monniken er allemaal erg oud uit. Ook in Spanje zet de deconfessionalisering zich door. Ik vraag me af wat hier over een 10-tal jaar nog van overblijft.

's Avonds kijken we nog eens snel naar de blog van de 4 Limburgers, die we in Angoulême tegen kwamen: die zijn al in Santiago: proficiat!

Vandaag: 51 km
Totaal: 2.278 km