Ultreia

We overnachten in Roncesvalles, slechts enkele km onder de Puerto de Ibañeta. Roncesvalles is maar een zakdoek groot en er staan enkel gebouwen in functie van de Camino. In de gigantische albergue kunnen 183 gasten verblijven en hij is al helemaal volzet. Allemaal pelerinos, de meesten te voet vanuit St Jean Pied de Port. Wij nemen onze intrek in La Posada en maken kennis met enkele Franse stappers.

Je kan er een 'pelgrimsmaal' nuttigen. De tafels zijn per 6 personen gedekt, een fles wijn ontkurkt. De schrik slaat mij om het hart als ik de pastaschotel zie. Wel lekker, maar weinig. Ik heb al gehoord van de ontberingen van de pelgrims en ik vrees het ergste. Gelukkig is dit maar een voorgerecht en komt er nog een bord met vis en frieten na. En een yoghourtje.

Rond 6 uur (hoor ik van Hilde) zijn er al veel stappers op pad. Als wij ontbijten is er nog behoorlijk wat volk, maar tegen wij vertrekken is de omgeving helemaal verlaten. Een beetje onwezenlijk.

"Ultreia" is van het Latijn afgeleid en betekent zoveel als 'volhouden'. Het is de aanhef van een vers dat door de pelgrims van Roncesvalles naar Santiago gezegd / gezongen werd. Hou vol en ga westwaarts! Het is inderdaad gedaan met zuidwaarts te reizen. De andere bekende groet is "Buen Camino".

We zijn de Pyreneëen nog niet uit. Na een leuke afdaling volgt een stevige klim. Heerlijk eigenlijk: eerst jezelf afmatten op de helling en dan jezelf naar beneden laten bollen, terwijl je van het landschap geniet, kilometers lang. Prachtige uitzichten over het berglandschap met haar alpenweiden (noemt dat hier ook zo?). Een zwerm bolides passeert ons in de afdaling. Allemaal oldtimers, ik durf er niet naar schatten welk kapitaal hier naar beneden rijdt, alleszins ver boven ons vermogen. De rij wordt afgesloten door een deuchevootje, maar ik vermoed dat dat toeval is.

Op de Puerto de Erro, een col van 801 m maken we kennis met een Duitser, uit Beieren. Hij heeft een wat opmerkelijke job. Hij is boswachter en onderhoudt de bossen voor Amerikaanse militairen in Beieren. Hij is een fervent lange-afstandsfietser, nu ook op weg naar Santiago.

Daarna gaat het steil bergaf en het blijft dalen tot de voorsteden van Pamplona. De gids verwittigt voor de drukke wegen, maar een vriendelijke man spreekt ons aan als we duidelijk de weg aan het zoeken zijn en wijst ons naar een parcours met gele pijlen. Op die manier raken we tot in het centrum van Pamplona langs zeer rustige fiets- en wandelwegen.

We zijn dus in Pamplona. Iruña voor de Basken, Pampelune voor de Fransen. Logement vinden is geen probleem. Bij het binnenrijden van de stad zien we een gemeentelijke albergue aangeduid. Die is wel volzet, maar we krijgen het adres van een pension, heel goed en niet duur.

Dat van de prijs klopt wel. Over de kwaliteit valt te discussiëren. Het gebouw wordt onderstut tegen het gebouw ertegenover (of is het andersom). Een oude dame - mogelijk nog ouder dan het pension - ontvangt ons in een bijna niet te volgen Spaans. Het is niet alleen snel gesproken, maar ook nog binnensmonds. Blijkt dat we geen sleutel van de kamer of het gebouw krijgen, maar dat we moeten aanbellen telkens we binnenkomen. Zij of haar zoon laten ons dan binnen en doen onze deur van slot. Maar we hebben onderdak en de wifi werkt. Meer moet dat niet zijn. Veel zijn we tenslotte niet in onze kamer, we gaan Pamplona verkennen.

Vandaag: 50 km
Totaal: 1.570 km